ΜΙΑΣ ΝΥΚΤΟΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

                                                     


                                           ΜΙΑΣ ΝΥΚΤΟΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

               Η στιγμή που γυροφέρνω, στα σεντόνια τέσσερις το χάραμα, αδυνατώ να κοιμηθώ, αδυνατώ να αφήσω ελεύθερο το μυαλό μου, αδυνατώ να αναπνεύσω στον κόσμο σας, αδυνατώ να ανταπεξέρθω  στην υποκρισία σας, αδυνατώ να γελάσω με τα αστεία σας, αδυνατώ να χαρώ με την ψεύτικη χαρά σας. Δεν μπορώ να γίνω άλλο πια το πιόνι των επιφανειακών σχέσεων σας, δεν θα μείνω να σας βλέπω να αγκαλιάζεστε και στις πλάτες σας να ετοιμάζεστε να καρφώσετε μαχαίρια, δεν θα είμαι μέρος της πιο ψυχοφθόρας παράστασής σας, δημιουργώ τάσεις φυγής και αφήνομαι μακριά στα όνειρά μου, στην αληθινή αγάπη που κρύβω μέσα μου, στην ειλικρίνεια που κατακλύζει το μυαλό μου. Σπάω τα δεσμά της δίκαιας αδικίας σας, απομακρύνομαι με ταχύτητα φωτός από ιδεατό πλαστικά φτιαγμένο κόσμο σας. Δεν θέλω να αντικρίζω πια μάτια με εικονική φροντίδα, δεν θέλω να έχω στη ζωή μου εισβολείς αναξιοπρέπειας και ανανδρίας. Μοιράζετε λέξεις και χαμόγελα, σαν πασατέμπο σε σπουργίτια, κανένα νόημα, καμία ουσία, ανακυκλώνεστε στον ίδιο τον φαύλο κύκλο της ανάγκη σας για αναγνωρισιμότητα, για ανταλλάγματα, για το φαίνεσθαι, χάσατε τον εαυτό σας, μόνοι σας το επιλέξατε, αλλάζετε τα πρόσωπα σας, αλλάζετε τις εκφράσεις σας, αλλά το ίδιο σαπισμένα κουφάρια είναι οι ψυχές σας, κρύβεστε πίσω από τα στεγανά που προστατεύουν την πιο κομπλεξική πλευρά σας. Δεν θα μείνω σε καμία άνιση μάχη, βλέπω καθαρά πως κάθε ελπίδα έχει χαθεί και κάθε ευκαιρία σας την πετάτε μακριά σαν ενοχλητικό χνούδι στο παλτό σας. Ψεκάζεστε με ένα σωρό αρώματα για να κρύψετε την δυσοσμία των πιο βρόμικων πράξεών σας. Αγαπάτε από συμφέρον, μισείτε όταν σας αγαπούν χωρίς να ζητούν καμία ελεημοσύνη. Εθίζεστε στα ψέματα και γίνονται ένα με το σάλιο σας, τόσο που τα πιστεύετε και εσείς οι ίδιοι. Τα μεγάλα σας λόγια, πραγματικοί θεατρίνοι, ρήτορες της δεκάρας, όλα αυτά στα μάτια μου μοιάζουν ένα τεράστιο μπαλόνι που δεν βλέπω την ώρα να κάνω τα χέρια μου καρφιά και να φανερώσω το πόσο φθηνοί είστε. Ξέρω όμως ποιος είναι ο φόβος σας, ποιο είναι αυτό που σας κάνει να σκύβετε το κεφάλι. Φοβάστε να αντικρίζετε ανθρώπους καθαρούς, αγνούς, αληθινούς και μη προσεγγίσιμους, τρέμετε στην ιδέα της καλοσύνης. Την εξοντώνετε σαν να είναι ζιζάνιο που σας λερώνει τους κήπους με τα σαρκοφάγα φυτά που έχετε καταντήσει να είστε. Αλλοιωμένοι και αλλοτριωμένοι βρίσκεστε στην αφάνεια και βγαίνετε στην επιφάνεια για να κατασπαράξετε την αγάπη.

Πόσο πολύ σας λυπάμαι, ταυτόχρονα όμως χαίρομαι ακόμα περισσότερο γιατί τα κοφτερά σας δόντια δεν διαπερνούν πλέον την δική μου πανοπλία, δεν είμαι ένας από σας και ούτε θα γίνω, θέλω να μείνω ελεύθερη, να συνεχίσω να αναπνέω μακριά σας αλλά ζωντανή ψυχή τε και σώματι.

Και θα το κάνω, γιατί αν κράτησα κάτι από σας είναι η επιμονή, με τη διαφορά ότι τη χρησιμοποιώ για να φθάσω ψηλά, κάθε μέρα και ένα σκαλί να περάσω την δική σας ατμόσφαιρα και να φθάσω στον αέρα της δικής μου ευτυχίας.


 Καληνύχτα σας.

 BY: WORLD PRISONERS


(Απόσπασμα από ένα αγαπημένο κομμάτι, F.F.C ''βαρέθηκα'')

βαρέθηκα και τη γνώμη που έχουν οι άλλοι για μένα μα το μυαλό μου αντέχει ακόμα και με σπασμένα τα φρένα βαρέθηκα όλους αυτούς που προσκυνάνε το χρήμα μόνοι χωρίς αντίδοτο σε ένα λάκκο με φίδια βαρέθηκα τους δήθεν φίλους που χτυπάνε πισώπλατα κρύβουν συνέχεια τη βρωμιά τους με χιλιάδες αρώματα μα πιο πολύ βαρέθηκα αυτούς που φανήκανε αχάριστοι εθιστήκανε στο ψέμα κι έτσι πάθανε εξάρτηση [...]

Βαρέθηκα να ψάχνω ένα νόημα να βρω με κακόγουστο αστείο να μοιάζει η ζωή που ζω κάποιοι θα πουν πως είναι ωραία κάποιοι άλλοι ίσως το αντίθετο βαρέθηκα ψάχνοντας το πιο ταιριαστό επίθετο κι αυτούς που δεν εκτίμησαν όταν δίπλα τους στάθηκα αυτούς δεν τους βαρέθηκα απλώς, μα τους σιχάθηκα

μάνα, μητέρα, μαμά

                                                                    ΜΑΜΑ

       Συχνά, αναρωτιέμαι, πόσο θα κρατήσουν οι φιλίες, πόσο ισχυρές είναι και που τελικά βασίζονται. Μετρώ και ξανά μετρώ τους φίλους και όλο μου βγαίνουν λιγότεροι μέρα με την μέρα, όμως πάντα μετρώντας τους στα δάχτυλά μου, παραμένει ο άσσος, που δεν είναι άλλος από την μητέρα μου.  Το πιο ισχυρό δέσιμο που είχα ποτέ με άνθρωπο και ειλικρινά δεν είναι τυχαίο.

      Η αλήθεια είναι, πώς από μικρή είχα αδυναμία στον πατέρα μου, πάντα όταν μάλωνα με την μαμά, έτρεχα στην αγκαλιά του, του ζητούσα να με δικαιολογήσει για τις ζημιές και τις αταξίες μου.

Ουσιαστικά, φοβόμουν την αντίδραση της μητέρας μου, μήπως την θυμώσω και την στεναχωρήσω.

Τα μαλώματα με την μητέρα μου όπως και όλοι με τους μαμάδες μας είναι αμέτρητα, άλλοτε σοβαρά, άλλοτε τόσο ανούσια, που μετά τις φωνές, αγκαλιαζόμαστε και γελάμε μέχρι δακρύων. Ωστόσο, σε αυτά τα σοβαρά μαλώματα, που δακρύζεις, βλαστημάς, θέλεις να βροντήξεις την πόρτα και να φύγεις, εκείνα είναι που σε δένουν περισσότερο και καταλήγεις στο συμπέρασμα πώς αυτά είναι τα πιο γλυκά δάκρυα που έχεις μοιραστεί για άνθρωπο.

Μετά, έρχονται αυτές οι δυνατές, σφιχτές αγκαλιές, τις πιο δύσκολες ώρες, που κρύβεσαι μέσα τους, κουρνιάζεις, ξεσπάς και εκείνο το χάδι στα μαλλιά που είναι το καλύτερο ηρεμιστικό  όλου του κόσμου. Αλλά και οι άλλες αγκαλιές, αυτές των επιτυχιών και των χαρών, που χοροπηδάτε σαν μικρά παιδιά, που μοιράζεστε αυτές τις συγκινήσεις. Εκείνη η στιγμή που νιώθεις πώς μοιράζεσαι το μεγαλύτερο συμβάν του πλανήτη με την αδερφή ψυχή σου. 

Μα και όταν ξαφνικά το κεφάλι σου κατακλύζεται από ένα σωρό προβληματισμούς και αινίγματα που αναζητάς απεγνωσμένα απαντήσεις, έρχεται η μαμά, αυτή η μαμά που μαλώνεις, που θυμώνεις που αγκαλιάζεις και που μέσα στη μέρα την φωνάζεις για ότι σου έρθει στο μυαλό ακόμα και για το που έβαλες το τάδε μπλουζάκι και κατηγορείς εκείνη. 'Ερχεται, λοιπόν, και σε συμβουλεύει, σκέφτεται μαζί σου, ανησυχεί, μπαίνει στη θέση σου και σου δίνει απλόχερα ένα εκατομμύριο λύσεις, που δεν σου περνούσαν από το μυαλό.

Ξέρεις, είναι η ίδια μαμά, που θα σε περιμένει ξάγρυπνη όλο το βράδυ ενώ θα βρίσκεις χίλιες αναπάντητες στο κινητό, γιατί ανησυχεί λες και θα συμβεί το τέλος του κόσμου. Εντούτοις, είναι η ίδια, κι όμως, η ίδια, που θα σε πάρει τηλέφωνο από ένστικτο όταν δεν θα είσαι καλά και ενώ δεν θα της πεις ούτε μία λέξη, θα σου πει είμαι εδώ και σ'αγαπώ, μετά απ' αυτό όλα μοιάζουν λίγο πιο εύκολα, έτσι δεν είναι;

Αχ, κι' αυτές οι ερωτήσεις, που σε ρωτάει μόνο με βλέμματα και δεν μπορείς να κρυφτείς όσο και να θέλεις, εκείνες που κοκκινίζεις, πρασινίζεις και κιτρινίζεις, αλλά βαθιά μέσα σου ξέρεις πώς εν τέλει θα τις απαντήσεις όλες με λόγια.

Η δική μου μαμά, η δική σου μαμά και όλες οι μαμάδες που μας φτιάχνουν τα πιο νόστιμα φαγητά, αυτές που καθαρίζουν το χάος στο δωμάτιό μας αλλά εμείς πάλι θυμώνουμε γιατί δεν βρίσκουμε τίποτα ενώ είναι μπροστά μας, που θα την ρωτήσουμε τι να φορέσουμε και θα μας βλέπει πάντα κούκλες και κούκλους, που θα τρέχει στις σκάλες να σε προλάβει να σου δώσει ζακέτα, αλλά και εκείνη που δεν πήρες ζακέτα και θα είναι νοσοκόμα 24ώρες το 24ώρο, επειδή αρρώστησες. 

Κι' αν δεν είναι η μαμά μας ο σούπερ-ήρωας μας τότε ποιος είναι; 

Κι 'αν τελικά δεν είναι η μαμά μας ο καλύτερος μας σύμβουλος τότε ποιος είναι;

Όσο και να το σκεφτούμε, η καρδιά μας και η λογική μας θα δηλώνει δίπλα στη θέση η καλύτερη φίλη, την λέξη μαμά. 

Τα χρόνια περάσανε μαμά Φοβάμαι ακόμα μαμά Ονειρεύομαι ακόμα μαμά Σε χρειάζομαι ακόμα μαμά Θυμάμαι τα τραγούδια στη γιορτή μου Αστεία, παιχνίδια στην αυλή Και όταν ήρθε η ώρα πια να φύγω Έμεινε μονάχα η σιωπή

BY: WORLD PRISONERS

(ΟΝΕΙΡΙΚΑ) ΤΑΞΙΔΙΑ

                                 
              Σίγουρα, όλοι μας κάποια στιγμή, έχουμε ταξιδέψει, άλλοτε μικρές αποστάσεις, ακόμη και στην ίδια μας την πόλη, άλλοτε πάλι ταξίδια μακρινά, χιλιόμετρα και αποστάσεις πού ούτε τις φανταζόμασταν, αλλά και κάποιοι ονειρευόμασταν, ταξιδεύαμε με τις σκέψεις, σε τόπους μακρινούς, μαγικούς ή και όχι.
                      Βέβαια, ποιος μπορεί, να μην θυμάται, εκείνη την αγωνία της προετοιμασίας, οι βαλίτσες, τι θα πάρουμε, τι θα αφήσουμε, να είμαστε προετοιμασμένοι για όλα, που τελικά ποτέ δεν ήμασταν πλήρως. Οι φωτογραφικές μηχανές, να αποτυπώσουμε κάθε στιγμή που θα ζήσουμε, εκείνο το τελευταίο χοροπήδημα στο κρεβάτι και μετά, κλειστά μάτια, για να κάνουμε ένα ταξίδι - αστραπή, σκεπτόμενοι, το τι μας περιμένει. Επιπλέον, εκείνο το ξαφνικό άνοιγμα των ματιών, για να ελέγξουμε μία τελευταία φορά, αν έχουμε εισιτήρια, διαβατήρια και φυσικά, για κάποιους το βιβλίο για την διάρκεια της αναμονής, παραμονής και για τον δρόμο της αναχώρησης που συνήθως μας προκαλεί μία γλυκιά νοσταλγία.
                       Από την άλλη πλευρά, η προετοιμασία και η αγωνία, δεν υπάρχει στα ταξίδια του μυαλού. Εκεί, τα δεδομένα αλλάζουν, δεν υπάρχουν φραγμοί, δεν χρειάζεται να θυμηθούμε ή να ξεχάσουμε κάποιο αντικείμενο, εκεί δημιουργούμε τις εικόνες μας, πλήρως ''εξοπλισμένες''. Αλλά, ξεκινάνε αυτές οι διαδρομές, με έναν τρόπο συναρπαστικό, συνήθως, επιλέγουμε, συνοδοιπόρους αγαπημένα πρόσωπα, ή τον ίδιο μας τον εαυτό. Φτιάχνουμε τους τόπους μόνοι μας, με κάστρα, δάσοι, λίθους, αυτοκράτορες και βασίλεια, πριγκίπισσες και νεράιδες, τους τυπικά ''καλούς και κακούς'' ήρωες, ζούμε το δικό μας παραμύθι με ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή. Επιπλέον, είναι και οι ήδη υπαρκτοί τόποι, που έχουμε ακούσει γι' αυτούς, από αφηγήσεις, έχουμε δει σε εικόνες, ή σε ταινίες. Σε εκείνα τα ταξίδια, περπατάμε σε δρόμους και στενά, με φίλους, γελάμε, συζητάμε, προσπαθούμε να γίνουμε ένα με αυτό που πλάθουμε στη φαντασία μας. Άλλες φορές πάλι, επιλέγουμε να κλαίμε, να έχουμε τον τραγικό ρόλο και όχι σπάνια πρωταγωνιστικό και εκεί που τελειώνει το ταξίδι να νιώθουμε μία απελευθέρωση, μία γαλήνη, αποκτήσαμε, βλέπεις, εμπειρίες.
                    Κάποτε, όντας έφηβη, έκανα και εγώ, ένα φανταστικό ταξίδι, πέραν των υπέροχων πραγματικών ταξιδιών που είχα ήδη κάνει,εκείνο όμως δεν ήταν κάτι σπουδαίο, ήταν απλά ένα ταξίδι  σε μία σπάνια χώρα, με μία λίμνη, με υπέροχους κύκνους και γύρω απ' τη λίμνη, τριαντάφυλλα σε όλες τις αποχρώσεις, και ήταν τόσο κοντά με τα αστέρια, που νόμιζα προς στιγμήν, ότι μπορούσα να τα αγγίξω. Δεν έκανα διαδρομές, απλά καθόμουν εκεί, δυστυχώς δίχως φωτογραφική μηχανή, μόνο την μνήμη και τις σκέψεις μου. Υπήρχε, μάλιστα και ένα δέντρο, με τεράστια κλαδιά, που εκεί καθόταν μία άγνωστη μορφή και απλά τραγούδαγε γλυκά.
 Ωστόσο, τα ταξίδια, όπως και τα όνειρα διαρκούν για λίγο, γι' αυτό να ταξιδεύετε και να ονειρεύεστε πολύ.

Αλήθεια, το δικό σας αγαπημένο ,ξεχωριστό ταξίδι, το έχετε ήδη ζήσει, το σχεδιάζετε ή ακόμη δεν ήρθε η στιγμή να το πραγματοποιήσετε;


BY: WORLD PRISONERS


Πολλά ταξίδια συνεχίζονται για πολύ καιρό ακόμα αφότου έχει σταματήσει η κίνηση στο χρόνο και στο χώρο.

John Steinbeck, 1902-1968, Αμερικανός συγγραφέας

          

ΚΑΠΟΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ

                                                    ΚΑΠΟΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ


Καθημερινά ακούμε νέες μελωδίες από νέους και παλιούς καλλιτέχνες, διάφορα είδη μουσικής, άλλα με ιδιαίτερο ρυθμό και άλλα με ανούσια λόγια που συνάδουν με την μόδα της εποχής. Βέβαια, συχνά παρατηρούμε τραγούδια που αγνοούσαμε, που νιώθαμε μία αδιαφορία στο άκουσμά τους, γίνονται αγαπημένα, είτε γιατί επηρεάζουν τον συναισθηματικό μας κόσμο, είτε γιατί οι στίχοι τους αποτυπώνουν μία αλήθεια που φοβόμασταν να αντικρίσουμε κατάματα.
  Κάποια τραγούδια, γρατζουνούν απαλά τις χορδές της ψυχής μας, μας ταξιδεύουν, μας παρασέρνουν σε σκέψεις, σε ιστορίες  που είχαμε καλά κρυμμένες, τις ξεθάβουμε για λίγα λεπτά, ίσα ίσα μόνο για την διάρκεια του τραγουδιού, ζούμε ξανά καταστάσεις, αρχίζουν τα παιχνίδια του μυαλού, απομονώνουμε λίγο εμάς με τον εαυτό μας. Ύστερα, πάλι, ανοίγουμε το συρτάρι τοποθετούμε πάλι τις μνήμες μας που ξύπνησαν σαν αγρίμια, τις κοιμίζουμε, στην ρωγμή του χρόνου, για να γλυτώσουμε γρήγορα από διάφορες υποτροπές. Δεν αντέχουμε την νοσταλγία. Άλλοτε, είναι και τραγούδια αφιερωμένα, συνδυασμένα, αρμονικά με πρόσωπα που κάποτε έπαιζαν ένα ρόλο ή παίζουν ακόμα στη ζωή μας. Αυτά, που μας κάνουν να χαμογελούμε, ανόητα στον ήχο τους ή να δακρύζουμε κρυφά.
  Παράλληλα, υπάρχουν και τα άσματα  που μας δημιουργούν μία ένταση, μία ευφορία, μία δύναμη, ανάγκη για χορό , για ξέσπασμα, που έρχονται έτσι απλά και μας ξεσηκώνουν, αποθεώνουμε τους καλλιτέχνες στις συναυλίες , φωνάζοντας μαζί τους, τους στίχους, τόσο όσο να μην μπορούμε να ανασάνουμε. Συνδετικοί κρίκοι με τις παρέες που αγκαλιαζόμασταν και χοροπηδούσαμε με νεύρο στους ρυθμούς της μουσικής, είτε στους συναυλιακούς χώρους, είτε στα πιο απίθανα μέρη.
 Αυτά τα τραγούδια που μας φτιάχνουν την μέρα, που μας δίνουν κουράγιο να ανταπεξέρθουμε στα πρωινά ξυπνήματα της Δευτέρας, αλλά και στα γλυκά απογεύματα της Παρασκευής, τα φανταστικά και ξέφρενα σαββατόβραδα και τις νοσταλγικές Κυριακές, εκείνες που σε σκεπάζει μία θλίψη και μία μοναξιά.
 Πόση μαγεία μπορεί να κρύβει τελικά ένα τραγούδι, πόσα διαφορετικά συναισθήματα, από τόσο διαφορετικούς ανθρώπους που ριγούν στον ήχο του. Μα το πιο σημαντικό είναι, πώς οι διαφορετικοί συνδυασμοί από μόνο επτά νότες, αλλάζουν και μεταβάλουν την ψυχολογία μας.
Όλα αυτά τα άσματα, τελικά αποτελούν μια γλυκιά συντροφιά, που όσα χρόνια κι αν περάσουν θα συντροφεύουν όλο και περισσότερους ανθρώπους.

BY: World Prisoners

''Η μουσική χύνεται πάνω στη λογική
και με κάποιον παράξενο τρόπο
η μουσική βλέπει περισσότερα από μένα.
Θέλω να πω, θυμάται καλύτερα.
Θυμάται την πρώτη νύχτα εδώ'' (απόσπασμα από ποίημα της  Anne Sexton)

ΜΗΝ ΨΑΧΝΕΙΣ

                                                             ΜΗΝ ΨΑΧΝΕΙΣ
 
                                   Σύμφωνα, με την έννοια της συντροφιάς, πάντα αναζητούμε έναν σύντροφο ή μία σύντροφο για να μοιραστούμε στιγμές μαζί τους.
 Εντούτοις, συχνά ψάχνουμε απεγνωσμένα να βρούμε το ''άλλο μας μισό'' για να αποδείξουμε ότι μπορούμε να έχουμε και ΄μεις μία σχέση έρωτα, αγάπης και πάθους. Να αποδείξουμε στον εαυτό μας και στους γύρω μας ότι είμαστε τόσο δυνατοί και όμορφοι και αποκτάμε ένα λάφυρο. Δηλαδή έναν σύντροφο. Βγαίνουμε έξω  και η φυσική ανάγκη της ένωσης με κάποιον ή κάποια μας παρασέρνει σε έναν ενθουσιασμό με έντονα συναισθήματα. Προσπαθούμε να κοιτάξουμε κάπου, κάποιον τυχαία να γνωριστούμε και να βιαστούμε να τον κατονομάσουμε ''άνθρωπό μας''.
Φυσικό επακόλουθο αυτού είναι ότι η ανάγκη μας υπερισχύει της λογικής μας και εθελοτυφλούμε όταν καταλάβουμε ότι δεν είναι τελικά αυτό που ψάχνουμε.
 Βέβαια, όπως έχει προαναφερθεί σε άλλα γραπτά μου, ο βασικός λόγος της αναζήτησης είναι η μοναξιά.
    Ωστόσο, σαν εν μέρει αποδεκτό συμπέρασμα στις διαπροσωπικές σχέσεις, είναι ότι πάντα εκεί που δεν περιμένουμε κάτι, έρχεται και ανατρέπει τα δεδομένα. Εκεί που έχουμε κουραστεί, έχουμε πληγωθεί από τα προσωπεία που έχουμε χρησιμοποιήσει ή έχουν χρησιμοποιήσει για να προσεγγίσουμε κάποιον ή αντίστοιχα να μας προσεγγίσει, γίνεται αυτό το παράδοξο. Ξαφνικά και απρόσμενα συναντάμε κάποιον, κάπου τυχαία, που ποτέ δεν θα μας περνούσε απ΄το μυαλό πως πιθανόν θα μπορούσε να αποφέρει μία όμορφη σχέση και έτσι απλά συμβαίνει.
 Κατά συνέπεια, η ανάγκη είναι εικονική, μετατρέπεται σε μία εμμονή του ''εγώ μπορώ να συν υπάρξω με ένα άτομο ή γιατί δεν μπορώ και εγώ; '' και πασχίζουμε να βρούμε αυτή την βολική και παθητική συντροφιά.
   Συνακόλουθα, καταστρέφουμε την μαγεία του ''άγνωστου'', της ιδέας του ''ποτέ δεν ξέρεις τι σε περιμένει'' και ζούμε με τον να ψάχνουμε ξανά και ξανά και να αναλωνόμαστε σε ήδη τελειωμένες καταστάσεις.
  Για πρώτη φορά επιλέγω να δώσω προσωπική συμβουλή, όσο κομφορμιστικό κι αν ακούγεται η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις. Ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για το τι θα επέλθει, αλλά μπορείς να είσαι σίγουρος ότι τα πράγματα δεν γίνονται όπως τα σχεδιάζουμε. Η ζωή δεν είναι βασισμένη σε ένα πλάνο. Οπότε ας μην προκαθορίζουμε τα θέλω μας λόγω της εμμονής μας για αναζήτηση συντρόφου και ας μην παραγκωνίζουμε τα θέλω μας για να συμβιβαστούμε με κάτι που έτσι τόσο ξεκάθαρα δεν μας ταιριάζει. Είναι εκπληκτικό να ζούμε αυτά που δεν περιμένουμε ποτέ δεν ξέρουμε που θα μας οδηγήσουν, αλλά όπως είναι κοινά γνωστό, το ταξίδι μας χαρίζει τις καλύτερες εμπειρίες και όχι ο προορισμός αυτός κάθε αυτός.
BY: World Prisoners

 

https://www.youtube.com/watch?v=oggJpNJLpmE (Love Always Comes as A Surprise) 

(Μονόγραμμα, Οδυσσέας Ελύτης) 

Κι ήμουν στο σκοτάδι. 

Και με είδε μια αχτίδα

Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της

κι εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι.

Πώς μ’ έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης,

πώς εγελάσαν τα πικρά μου χείλη!

Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν ότι

δεν είμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος,

κι ελύγισα σαν από τρυφερότη,

εγώ που μ’ είχε πέτρα κάνει ο πόνος.

ΕΑΥΤΟΣ-ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟΣ

                                           

  Οι περισσότεροι από μας, είχαμε μία άσχημη εμπειρία με τους αποχωρισμούς, είτε γιατί έπρεπε να αποχωριστούμε το αγαπημένο μας παιχνίδι, είτε το αγαπημένο μας μπλουζάκι, είτε έναν άνθρωπο.
  Ο αποχωρισμός σε κάποιους προκαλεί ένα σφίξιμο στο στομάχι, μια ανάγκη για φυγή ή δάκρυα που καταπιέζει μέσα του.  Αυτό το δέσιμο με αντικείμενα και ανθρώπους είναι ταυτόχρονα μια πηγή ευτυχίας, αλλά όταν πρέπει να τα αποχωριστείς νιώθεις να σου ξεριζώνουν ένα κομμάτι από μέσα σου και να μην μπορείς να αντιδράσεις. Μήπως το να δενόμαστε συναισθηματικά τελικά είναι ανάγκη της ψυχής μας για λίγη προσωρινή ευφορία και ταυτόχρονα τα παιχνίδια του μυαλού που μας δημιουργούν εμμονές; Όπως και να 'χει το να χάνεις κάτι επειδή επιβάλλεται σίγουρα δεν είναι ευχάριστο.
   Επιπρόσθετα, πριν λίγο είχα μια συζήτηση, στην οποία τέθηκε επί τάπητος, η σχέση με τον εαυτό μας, θα σκεφτείς τώρα και πώς σχετίζεται αυτό με τους αποχωρισμούς. Εντούτοις, ο αποχωρισμός δεν είναι τίποτα άλλο από έναν φόβο, μήπως πονέσει το 'εγώ'' μας χάνοντας κάτι απ' τη ζωή μας.  Δεν μπορούμε να κρατάμε κάτι αιώνια δίπλα μας, μένουμε στάσιμοι. Παράλληλα, αυτό δηλώνει, πως δεν μπορούμε να συμφιλιωθούμε απόλυτα με τον εαυτό μας, δηλαδή δεν είναι αναγκαίο να έχουμε κάτι ή κάποιον για να νιώθουμε ολοκληρωμένοι. Το μόνο που κρίνεται επιτακτικό είναι να αγκαλιάσουμε τον εαυτό μας, να τον αγαπήσουμε, είναι η μόνη αγκαλιά και παρηγοριά στις πιο δύσκολες και στις πιο όμορφες στιγμές μας, τα πάντα τα μοιραζόμαστε με τον εαυτό μας. Ακόμη, και τις πιο σκοτεινές μας σκέψεις τις μοιραζόμαστε με το ''εγώ'' μας. Κατά συνέπεια, αν έχουμε υπό έλεγχο αυτή τη σχέση, όλοι οι αποχωρισμοί θα είναι πιο ανώδυνοι , γιατί θα έχουμε κάποιον εκεί για μας. Κάποιος έλεγε η πιο δυνατή φιλία και η πιο δύσκολη συνάμα είναι με τον εαυτό μας. Μπορεί  να μας γιατρέψει και να μας καταστρέψει αν δεν την δαμάζουμε σωστά.
  Έτσι λοιπόν, ο αποχωρισμός είναι μία ιδέα που την αφήνουμε να μας καταπονεί και δεν την αντιμετωπίζουμε κατάματα. Συνακόλουθα, όπως έχει προαναφερθεί σε άλλες σκέψεις μου, υπάρχουν περαστικοί άνθρωποι ή πράγματα, συμπερασματικά ,λοιπόν, αυτός που έχουμε απ' τη μέρα της γέννησής μας, μέχρι τον θάνατο μας, η μόνιμη και σίγουρη συντροφιά μας, είναι ο ίδιος μας ο εαυτός.




Του εαυτού μου αδιάκοπα που μέμφεται τον εαυτό μου ( φράση από το ποίημα του Walt Whitman)

BY: WORLD PRISONERS

OI ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΙ

                                                 ΟΙ ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΙ  

Οι περαστικοί στη ζωή μας είναι πολλοί, άνθρωποι έρχονται, άνθρωποι φεύγουν, άλλοι για λίγο, άλλοι για πολύ. Και βέβαια, εμείς που τους δεχόμαστε με την πιο θερμή υποδοχή και τους αποχαιρετούμε το ίδιο θερμά γιατί μάθαμε να μη κρατάμε κακία, είμαστε , οι ίδιοι, εμείς , που τους εμπιστευτήκαμε όσο τίποτα άλλο. Μία φίλη, μου είχε πει πως οι πιο πολλοί περαστικοί απ τη ζωή σου θα είναι στις ηλικίες μεταξύ 18-22 ετών. Ίσως επειδή απομακρυνόμαστε δειλά - δειλά απ την εφηβεία και παύουμε να βρίσκουμε κοινά ενδιαφέροντα, ίσως γιατί δημιουργούνται αποστάσεις λόγω σπουδών, ίσως γιατί περνούσαμε καλά, αλλά βαρεθήκαμε. Εκατομμύριοι λόγοι να δικαιολογήσεις τους τυχαίους περαστικούς που παρέλασαν στη ζωή σου. Βέβαια, υπήρχαν και περαστικοί που αγάπησες, που δέθηκες ,που δημιούργησαν μαζί σου έναν δεσμό που έλεγες ''αποκλείεται να χαθούμε είμαστε δεμένοι'' χαχα!! Κι όμως εκεί καταλαβαίνεις ότι τελικά οι δεσμοί δεν είναι πάντα με ατσάλινες αλυσίδες. Αν ήταν έτσι θα ήμασταν δέσμιοι των διαπροσωπικών σχέσεων. Άλλωστε, οι δεσμοί βασίζονται στην ''αγάπη'', ''την εμπιστοσύνη'' και ''την ειλικρίνεια'' ή μήπως τελικά όχι; μήπως αφήνουμε τους περαστικούς να μπαινοβγαίνουν στη ζωή μας από συμφέρον; από τον φόβο μην μείνουμε μόνοι; Και μετά από όλες αυτές τις σκέψεις λες από μέσα σου, πάλι καλά που έχω και δύο-τρεις καλούς φίλους δίπλα μου, που δεν ήρθαν για συμφέρον, ήρθαν εκεί για μένα και μόνο, ήρθαν για να μείνουν , να αλληλοϋποστηριζόμαστε.
    Απ την άλλη, ο άνθρωπος σύμφωνα με τον Αριστοτέλη είναι φύσει κοινωνικό ον, Πώς ,λοιπόν, να πορευθεί στη  ζωή του μόνος του; Ακόμη και αν έχει συμφιλιωθεί με τον εαυτό του, φοβάται τους περαστικούς στη ζωή του και βολεύεται με τις μόνιμες φιλίες, νιώθει μία σιγουριά, ας πούμε ότι έχει συνοδοιπόρους για να αντιμετωπίσει τα επερχόμενα. Επιπλέον, έχω ακούσει σε διάφορες συζητήσεις να έχει ειπωθεί η εξής άποψη '' ήρθε στη ζωή μου τη στιγμή που ήμουν αδύναμη, με έκανε να νιώσω δυνατός/ δυνατή και μετά μη έχοντας κάτι άλλο να μου προσφέρει, έφυγε''. Άρα καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι μάλλον οι '' εφήμεροι δεσμοί'' είναι για το δούνε και λαβείν σε μία περίπλοκη κατάσταση.ή μήπως όχι; Γιατί, φυσικά, θα αναρωτηθείς, και πώς θα ξέρω αν είναι περαστικός ή τελικά μια δυνατή φιλία;
  Έτσι, τείνουμε στην άποψη ότι μάλλον οι περαστικοί είναι αναγκαίοι για να βρούμε αυτόν τον αληθινό δεσμό με κάποιον άνθρωπο. Αληθινό, ωστόσο, όπως ο καθένας τον ορίζει.


    Απόσπασμα από το ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη  (Αυτός που Σωπαίνει) 

Στὰ παλαιικὰ κρεβάτια
μὲ τὰ πόμολα στὶς τέσσερις ἄκρες
πλάγιασαν κι ὀνειρεύτηκαν
πολλοὶ περαστικοὶ αὐτοῦ τοῦ κόσμου
κι ὕστερα ἀποκοιμήθηκαν
γλυκεῖς κι ἀπληροφόρητοι
σὰν τοὺς νεκροὺς στὰ παλιὰ κοιμητήρια

Ὅμως ἐσὺ σωπαίνεις… 

ΒΥ: World Prisoners

ΜΟΝΙΜΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ

 MONIMO ΠΡΟΒΛΗΜΑ 

Ξυπνάς μια μέρα και λες η ευτυχία είναι δίπλα μου, η τύχη με το μέρος μου. Όχι μεγάλε,

δεν ισχύει αυτό. Κάθε μέρα ζεις επειδή έτσι είναι η μοίρα σου να ζήσεις και αυτή τη μέρα, πονάς γιατί πρέπει να πονέσεις για να αρχίζεις να φτιάχνεις έναν σκληρό φλοιό γύρω σου, να μη σπάει εύκολα και να μην εισβάλουν μέσα σου τρομοκράτες  συναισθημάτων και ψεύτικα πρόσωπα.

Η ευτυχία σου δεν είναι δίπλα σου, εσύ την δημιουργείς, είναι οι στιγμές που φτάνεις και βάζεις τον εαυτό σου μέσα, σαν αφηγήσεις από παλιές ιστορίες, γίνεσαι ένα με αυτές, ένας μικρός θνητός ήρωας, αφού λοιπόν μπεις σε αυτές τις στιγμές νιώθεις ευτυχισμένος και μετά αυτές γίνονται αναμνήσεις και με τον χρόνο ξεθυμαίνουν και έρχονται και άλλες και ανανεώνεις τα κύτταρα τις μνήμης σου με νέες εμπειρίες. Κάποιες σίγουρα είναι πιο ωραίες και κάποιες πιο δύσκολες. Βέβαια,ούτε η δυστυχία είναι δίπλα σου, ούτε άτυχος είσαι, αυτά είναι φτηνές δικαιολογίες για να μην αντικρίσεις το είδωλο σου στον καθρέφτη με τα λάθη του, σαν να λέμε "να απόψε ας φορέσω την μάσκα της μιζέριας, ας κλάψω λίγο να με δουν ότι δεν μπορώ μόνο να χαμογελώ σαν γελωτοποιός'' Ωστόσο και πάλι είναι δική σου δημιουργία, εγκεφαλική και ψυχική συνάμα. Θα μου πεις τώρα και τι να κάνω να μη νιώθω; να μην ξεσπάω; να μην γελάω; ΝΑΙ πρέπει να τα κάνεις όλα αυτά, όπως έλεγε και ένας παλιός φίλος αυτό είναι το αλατοπίπερο της ζωής η διαφορά είναι πως δεν υπάρχει αποκλειστική ευτυχία ή δυστυχία ούτε τύχη και κακοτυχία, είναι η οπτική γωνία που καθένας αντιμετωπίζει τα προσωπικά του προβλήματα, το ΜΟΝΙΜΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ είναι πως ψάχνοντας την χαρά και την λύπη δεν κοιτάμε γύρω μας, ίσως τα βρούμε σε κάποιο πρόσωπο, σε κάποιο λουλούδι, κοιτάμε το δέντρο και όχι το δάσος, παραγκωνίζουμε τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα όπως το να αφιερώσουμε λίγο χρόνο στην δίκη μας πνευματική ανέλιξη και βομβαρδίζουμε το μικρό μας  μυαλουδάκι μόνο με την χαρά και την λύπη. Φίλε μου υπάρχει και η γαλήνη, η αδιαφορία, η ευφορία και άλλα πολλά. Ο κόσμος δεν είναι μαύρος ή άσπρος υπάρχει το γκρι, το κόκκινο, το πράσινο  και όλα τα χρώματα, το καθένα με τη δική του σημασία. Φτάνει με τον συναισθηματισμό, ειλικρινά δεν νιώθεις πως θες να αρχίζεις να τρέχεις να ξεφύγεις  από τον γυάλινο κόσμο των εύθραυστων συναισθημάτων;

https://www.youtube.com/watch?v=NUPQFYvfNpA (Active Member/ απάθεια)

(αφήγηση) 

 by: world prisoners