Οι περισσότεροι από μας, είχαμε μία άσχημη εμπειρία με τους αποχωρισμούς, είτε γιατί έπρεπε να αποχωριστούμε το αγαπημένο μας παιχνίδι, είτε το αγαπημένο μας μπλουζάκι, είτε έναν άνθρωπο.
Ο αποχωρισμός σε κάποιους προκαλεί ένα σφίξιμο στο στομάχι, μια ανάγκη για φυγή ή δάκρυα που καταπιέζει μέσα του. Αυτό το δέσιμο με αντικείμενα και ανθρώπους είναι ταυτόχρονα μια πηγή ευτυχίας, αλλά όταν πρέπει να τα αποχωριστείς νιώθεις να σου ξεριζώνουν ένα κομμάτι από μέσα σου και να μην μπορείς να αντιδράσεις. Μήπως το να δενόμαστε συναισθηματικά τελικά είναι ανάγκη της ψυχής μας για λίγη προσωρινή ευφορία και ταυτόχρονα τα παιχνίδια του μυαλού που μας δημιουργούν εμμονές; Όπως και να 'χει το να χάνεις κάτι επειδή επιβάλλεται σίγουρα δεν είναι ευχάριστο.
Επιπρόσθετα, πριν λίγο είχα μια συζήτηση, στην οποία τέθηκε επί τάπητος, η σχέση με τον εαυτό μας, θα σκεφτείς τώρα και πώς σχετίζεται αυτό με τους αποχωρισμούς. Εντούτοις, ο αποχωρισμός δεν είναι τίποτα άλλο από έναν φόβο, μήπως πονέσει το 'εγώ'' μας χάνοντας κάτι απ' τη ζωή μας. Δεν μπορούμε να κρατάμε κάτι αιώνια δίπλα μας, μένουμε στάσιμοι. Παράλληλα, αυτό δηλώνει, πως δεν μπορούμε να συμφιλιωθούμε απόλυτα με τον εαυτό μας, δηλαδή δεν είναι αναγκαίο να έχουμε κάτι ή κάποιον για να νιώθουμε ολοκληρωμένοι. Το μόνο που κρίνεται επιτακτικό είναι να αγκαλιάσουμε τον εαυτό μας, να τον αγαπήσουμε, είναι η μόνη αγκαλιά και παρηγοριά στις πιο δύσκολες και στις πιο όμορφες στιγμές μας, τα πάντα τα μοιραζόμαστε με τον εαυτό μας. Ακόμη, και τις πιο σκοτεινές μας σκέψεις τις μοιραζόμαστε με το ''εγώ'' μας. Κατά συνέπεια, αν έχουμε υπό έλεγχο αυτή τη σχέση, όλοι οι αποχωρισμοί θα είναι πιο ανώδυνοι , γιατί θα έχουμε κάποιον εκεί για μας. Κάποιος έλεγε η πιο δυνατή φιλία και η πιο δύσκολη συνάμα είναι με τον εαυτό μας. Μπορεί να μας γιατρέψει και να μας καταστρέψει αν δεν την δαμάζουμε σωστά.
Έτσι λοιπόν, ο αποχωρισμός είναι μία ιδέα που την αφήνουμε να μας καταπονεί και δεν την αντιμετωπίζουμε κατάματα. Συνακόλουθα, όπως έχει προαναφερθεί σε άλλες σκέψεις μου, υπάρχουν περαστικοί άνθρωποι ή πράγματα, συμπερασματικά ,λοιπόν, αυτός που έχουμε απ' τη μέρα της γέννησής μας, μέχρι τον θάνατο μας, η μόνιμη και σίγουρη συντροφιά μας, είναι ο ίδιος μας ο εαυτός.
Του εαυτού μου αδιάκοπα που μέμφεται τον εαυτό μου ( φράση από το ποίημα του Walt Whitman)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου