ΟΙ ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΙ
Οι περαστικοί στη ζωή μας είναι πολλοί, άνθρωποι έρχονται, άνθρωποι φεύγουν, άλλοι για λίγο, άλλοι για πολύ. Και βέβαια, εμείς που τους δεχόμαστε με την πιο θερμή υποδοχή και τους αποχαιρετούμε το ίδιο θερμά γιατί μάθαμε να μη κρατάμε κακία, είμαστε , οι ίδιοι, εμείς , που τους εμπιστευτήκαμε όσο τίποτα άλλο. Μία φίλη, μου είχε πει πως οι πιο πολλοί περαστικοί απ τη ζωή σου θα είναι στις ηλικίες μεταξύ 18-22 ετών. Ίσως επειδή απομακρυνόμαστε δειλά - δειλά απ την εφηβεία και παύουμε να βρίσκουμε κοινά ενδιαφέροντα, ίσως γιατί δημιουργούνται αποστάσεις λόγω σπουδών, ίσως γιατί περνούσαμε καλά, αλλά βαρεθήκαμε. Εκατομμύριοι λόγοι να δικαιολογήσεις τους τυχαίους περαστικούς που παρέλασαν στη ζωή σου. Βέβαια, υπήρχαν και περαστικοί που αγάπησες, που δέθηκες ,που δημιούργησαν μαζί σου έναν δεσμό που έλεγες ''αποκλείεται να χαθούμε είμαστε δεμένοι'' χαχα!! Κι όμως εκεί καταλαβαίνεις ότι τελικά οι δεσμοί δεν είναι πάντα με ατσάλινες αλυσίδες. Αν ήταν έτσι θα ήμασταν δέσμιοι των διαπροσωπικών σχέσεων. Άλλωστε, οι δεσμοί βασίζονται στην ''αγάπη'', ''την εμπιστοσύνη'' και ''την ειλικρίνεια'' ή μήπως τελικά όχι; μήπως αφήνουμε τους περαστικούς να μπαινοβγαίνουν στη ζωή μας από συμφέρον; από τον φόβο μην μείνουμε μόνοι; Και μετά από όλες αυτές τις σκέψεις λες από μέσα σου, πάλι καλά που έχω και δύο-τρεις καλούς φίλους δίπλα μου, που δεν ήρθαν για συμφέρον, ήρθαν εκεί για μένα και μόνο, ήρθαν για να μείνουν , να αλληλοϋποστηριζόμαστε.
Απ την άλλη, ο άνθρωπος σύμφωνα με τον Αριστοτέλη είναι φύσει κοινωνικό ον, Πώς ,λοιπόν, να πορευθεί στη ζωή του μόνος του; Ακόμη και αν έχει συμφιλιωθεί με τον εαυτό του, φοβάται τους περαστικούς στη ζωή του και βολεύεται με τις μόνιμες φιλίες, νιώθει μία σιγουριά, ας πούμε ότι έχει συνοδοιπόρους για να αντιμετωπίσει τα επερχόμενα. Επιπλέον, έχω ακούσει σε διάφορες συζητήσεις να έχει ειπωθεί η εξής άποψη '' ήρθε στη ζωή μου τη στιγμή που ήμουν αδύναμη, με έκανε να νιώσω δυνατός/ δυνατή και μετά μη έχοντας κάτι άλλο να μου προσφέρει, έφυγε''. Άρα καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι μάλλον οι '' εφήμεροι δεσμοί'' είναι για το δούνε και λαβείν σε μία περίπλοκη κατάσταση.ή μήπως όχι; Γιατί, φυσικά, θα αναρωτηθείς, και πώς θα ξέρω αν είναι περαστικός ή τελικά μια δυνατή φιλία;
Έτσι, τείνουμε στην άποψη ότι μάλλον οι περαστικοί είναι αναγκαίοι για να βρούμε αυτόν τον αληθινό δεσμό με κάποιον άνθρωπο. Αληθινό, ωστόσο, όπως ο καθένας τον ορίζει.
Απόσπασμα από το ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη (Αυτός που Σωπαίνει)
ΒΥ: World Prisoners
Οι περαστικοί στη ζωή μας είναι πολλοί, άνθρωποι έρχονται, άνθρωποι φεύγουν, άλλοι για λίγο, άλλοι για πολύ. Και βέβαια, εμείς που τους δεχόμαστε με την πιο θερμή υποδοχή και τους αποχαιρετούμε το ίδιο θερμά γιατί μάθαμε να μη κρατάμε κακία, είμαστε , οι ίδιοι, εμείς , που τους εμπιστευτήκαμε όσο τίποτα άλλο. Μία φίλη, μου είχε πει πως οι πιο πολλοί περαστικοί απ τη ζωή σου θα είναι στις ηλικίες μεταξύ 18-22 ετών. Ίσως επειδή απομακρυνόμαστε δειλά - δειλά απ την εφηβεία και παύουμε να βρίσκουμε κοινά ενδιαφέροντα, ίσως γιατί δημιουργούνται αποστάσεις λόγω σπουδών, ίσως γιατί περνούσαμε καλά, αλλά βαρεθήκαμε. Εκατομμύριοι λόγοι να δικαιολογήσεις τους τυχαίους περαστικούς που παρέλασαν στη ζωή σου. Βέβαια, υπήρχαν και περαστικοί που αγάπησες, που δέθηκες ,που δημιούργησαν μαζί σου έναν δεσμό που έλεγες ''αποκλείεται να χαθούμε είμαστε δεμένοι'' χαχα!! Κι όμως εκεί καταλαβαίνεις ότι τελικά οι δεσμοί δεν είναι πάντα με ατσάλινες αλυσίδες. Αν ήταν έτσι θα ήμασταν δέσμιοι των διαπροσωπικών σχέσεων. Άλλωστε, οι δεσμοί βασίζονται στην ''αγάπη'', ''την εμπιστοσύνη'' και ''την ειλικρίνεια'' ή μήπως τελικά όχι; μήπως αφήνουμε τους περαστικούς να μπαινοβγαίνουν στη ζωή μας από συμφέρον; από τον φόβο μην μείνουμε μόνοι; Και μετά από όλες αυτές τις σκέψεις λες από μέσα σου, πάλι καλά που έχω και δύο-τρεις καλούς φίλους δίπλα μου, που δεν ήρθαν για συμφέρον, ήρθαν εκεί για μένα και μόνο, ήρθαν για να μείνουν , να αλληλοϋποστηριζόμαστε.
Απ την άλλη, ο άνθρωπος σύμφωνα με τον Αριστοτέλη είναι φύσει κοινωνικό ον, Πώς ,λοιπόν, να πορευθεί στη ζωή του μόνος του; Ακόμη και αν έχει συμφιλιωθεί με τον εαυτό του, φοβάται τους περαστικούς στη ζωή του και βολεύεται με τις μόνιμες φιλίες, νιώθει μία σιγουριά, ας πούμε ότι έχει συνοδοιπόρους για να αντιμετωπίσει τα επερχόμενα. Επιπλέον, έχω ακούσει σε διάφορες συζητήσεις να έχει ειπωθεί η εξής άποψη '' ήρθε στη ζωή μου τη στιγμή που ήμουν αδύναμη, με έκανε να νιώσω δυνατός/ δυνατή και μετά μη έχοντας κάτι άλλο να μου προσφέρει, έφυγε''. Άρα καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι μάλλον οι '' εφήμεροι δεσμοί'' είναι για το δούνε και λαβείν σε μία περίπλοκη κατάσταση.ή μήπως όχι; Γιατί, φυσικά, θα αναρωτηθείς, και πώς θα ξέρω αν είναι περαστικός ή τελικά μια δυνατή φιλία;
Έτσι, τείνουμε στην άποψη ότι μάλλον οι περαστικοί είναι αναγκαίοι για να βρούμε αυτόν τον αληθινό δεσμό με κάποιον άνθρωπο. Αληθινό, ωστόσο, όπως ο καθένας τον ορίζει.
Απόσπασμα από το ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη (Αυτός που Σωπαίνει)
Στὰ παλαιικὰ κρεβάτια
μὲ τὰ πόμολα στὶς τέσσερις ἄκρες
πλάγιασαν κι ὀνειρεύτηκαν
πολλοὶ περαστικοὶ αὐτοῦ τοῦ κόσμου
κι ὕστερα ἀποκοιμήθηκαν
γλυκεῖς κι ἀπληροφόρητοι
σὰν τοὺς νεκροὺς στὰ παλιὰ κοιμητήρια
μὲ τὰ πόμολα στὶς τέσσερις ἄκρες
πλάγιασαν κι ὀνειρεύτηκαν
πολλοὶ περαστικοὶ αὐτοῦ τοῦ κόσμου
κι ὕστερα ἀποκοιμήθηκαν
γλυκεῖς κι ἀπληροφόρητοι
σὰν τοὺς νεκροὺς στὰ παλιὰ κοιμητήρια
Ὅμως ἐσὺ σωπαίνεις…
ΒΥ: World Prisoners
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου