ΚΑΠΟΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ

                                                    ΚΑΠΟΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ


Καθημερινά ακούμε νέες μελωδίες από νέους και παλιούς καλλιτέχνες, διάφορα είδη μουσικής, άλλα με ιδιαίτερο ρυθμό και άλλα με ανούσια λόγια που συνάδουν με την μόδα της εποχής. Βέβαια, συχνά παρατηρούμε τραγούδια που αγνοούσαμε, που νιώθαμε μία αδιαφορία στο άκουσμά τους, γίνονται αγαπημένα, είτε γιατί επηρεάζουν τον συναισθηματικό μας κόσμο, είτε γιατί οι στίχοι τους αποτυπώνουν μία αλήθεια που φοβόμασταν να αντικρίσουμε κατάματα.
  Κάποια τραγούδια, γρατζουνούν απαλά τις χορδές της ψυχής μας, μας ταξιδεύουν, μας παρασέρνουν σε σκέψεις, σε ιστορίες  που είχαμε καλά κρυμμένες, τις ξεθάβουμε για λίγα λεπτά, ίσα ίσα μόνο για την διάρκεια του τραγουδιού, ζούμε ξανά καταστάσεις, αρχίζουν τα παιχνίδια του μυαλού, απομονώνουμε λίγο εμάς με τον εαυτό μας. Ύστερα, πάλι, ανοίγουμε το συρτάρι τοποθετούμε πάλι τις μνήμες μας που ξύπνησαν σαν αγρίμια, τις κοιμίζουμε, στην ρωγμή του χρόνου, για να γλυτώσουμε γρήγορα από διάφορες υποτροπές. Δεν αντέχουμε την νοσταλγία. Άλλοτε, είναι και τραγούδια αφιερωμένα, συνδυασμένα, αρμονικά με πρόσωπα που κάποτε έπαιζαν ένα ρόλο ή παίζουν ακόμα στη ζωή μας. Αυτά, που μας κάνουν να χαμογελούμε, ανόητα στον ήχο τους ή να δακρύζουμε κρυφά.
  Παράλληλα, υπάρχουν και τα άσματα  που μας δημιουργούν μία ένταση, μία ευφορία, μία δύναμη, ανάγκη για χορό , για ξέσπασμα, που έρχονται έτσι απλά και μας ξεσηκώνουν, αποθεώνουμε τους καλλιτέχνες στις συναυλίες , φωνάζοντας μαζί τους, τους στίχους, τόσο όσο να μην μπορούμε να ανασάνουμε. Συνδετικοί κρίκοι με τις παρέες που αγκαλιαζόμασταν και χοροπηδούσαμε με νεύρο στους ρυθμούς της μουσικής, είτε στους συναυλιακούς χώρους, είτε στα πιο απίθανα μέρη.
 Αυτά τα τραγούδια που μας φτιάχνουν την μέρα, που μας δίνουν κουράγιο να ανταπεξέρθουμε στα πρωινά ξυπνήματα της Δευτέρας, αλλά και στα γλυκά απογεύματα της Παρασκευής, τα φανταστικά και ξέφρενα σαββατόβραδα και τις νοσταλγικές Κυριακές, εκείνες που σε σκεπάζει μία θλίψη και μία μοναξιά.
 Πόση μαγεία μπορεί να κρύβει τελικά ένα τραγούδι, πόσα διαφορετικά συναισθήματα, από τόσο διαφορετικούς ανθρώπους που ριγούν στον ήχο του. Μα το πιο σημαντικό είναι, πώς οι διαφορετικοί συνδυασμοί από μόνο επτά νότες, αλλάζουν και μεταβάλουν την ψυχολογία μας.
Όλα αυτά τα άσματα, τελικά αποτελούν μια γλυκιά συντροφιά, που όσα χρόνια κι αν περάσουν θα συντροφεύουν όλο και περισσότερους ανθρώπους.

BY: World Prisoners

''Η μουσική χύνεται πάνω στη λογική
και με κάποιον παράξενο τρόπο
η μουσική βλέπει περισσότερα από μένα.
Θέλω να πω, θυμάται καλύτερα.
Θυμάται την πρώτη νύχτα εδώ'' (απόσπασμα από ποίημα της  Anne Sexton)

ΜΗΝ ΨΑΧΝΕΙΣ

                                                             ΜΗΝ ΨΑΧΝΕΙΣ
 
                                   Σύμφωνα, με την έννοια της συντροφιάς, πάντα αναζητούμε έναν σύντροφο ή μία σύντροφο για να μοιραστούμε στιγμές μαζί τους.
 Εντούτοις, συχνά ψάχνουμε απεγνωσμένα να βρούμε το ''άλλο μας μισό'' για να αποδείξουμε ότι μπορούμε να έχουμε και ΄μεις μία σχέση έρωτα, αγάπης και πάθους. Να αποδείξουμε στον εαυτό μας και στους γύρω μας ότι είμαστε τόσο δυνατοί και όμορφοι και αποκτάμε ένα λάφυρο. Δηλαδή έναν σύντροφο. Βγαίνουμε έξω  και η φυσική ανάγκη της ένωσης με κάποιον ή κάποια μας παρασέρνει σε έναν ενθουσιασμό με έντονα συναισθήματα. Προσπαθούμε να κοιτάξουμε κάπου, κάποιον τυχαία να γνωριστούμε και να βιαστούμε να τον κατονομάσουμε ''άνθρωπό μας''.
Φυσικό επακόλουθο αυτού είναι ότι η ανάγκη μας υπερισχύει της λογικής μας και εθελοτυφλούμε όταν καταλάβουμε ότι δεν είναι τελικά αυτό που ψάχνουμε.
 Βέβαια, όπως έχει προαναφερθεί σε άλλα γραπτά μου, ο βασικός λόγος της αναζήτησης είναι η μοναξιά.
    Ωστόσο, σαν εν μέρει αποδεκτό συμπέρασμα στις διαπροσωπικές σχέσεις, είναι ότι πάντα εκεί που δεν περιμένουμε κάτι, έρχεται και ανατρέπει τα δεδομένα. Εκεί που έχουμε κουραστεί, έχουμε πληγωθεί από τα προσωπεία που έχουμε χρησιμοποιήσει ή έχουν χρησιμοποιήσει για να προσεγγίσουμε κάποιον ή αντίστοιχα να μας προσεγγίσει, γίνεται αυτό το παράδοξο. Ξαφνικά και απρόσμενα συναντάμε κάποιον, κάπου τυχαία, που ποτέ δεν θα μας περνούσε απ΄το μυαλό πως πιθανόν θα μπορούσε να αποφέρει μία όμορφη σχέση και έτσι απλά συμβαίνει.
 Κατά συνέπεια, η ανάγκη είναι εικονική, μετατρέπεται σε μία εμμονή του ''εγώ μπορώ να συν υπάρξω με ένα άτομο ή γιατί δεν μπορώ και εγώ; '' και πασχίζουμε να βρούμε αυτή την βολική και παθητική συντροφιά.
   Συνακόλουθα, καταστρέφουμε την μαγεία του ''άγνωστου'', της ιδέας του ''ποτέ δεν ξέρεις τι σε περιμένει'' και ζούμε με τον να ψάχνουμε ξανά και ξανά και να αναλωνόμαστε σε ήδη τελειωμένες καταστάσεις.
  Για πρώτη φορά επιλέγω να δώσω προσωπική συμβουλή, όσο κομφορμιστικό κι αν ακούγεται η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις. Ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για το τι θα επέλθει, αλλά μπορείς να είσαι σίγουρος ότι τα πράγματα δεν γίνονται όπως τα σχεδιάζουμε. Η ζωή δεν είναι βασισμένη σε ένα πλάνο. Οπότε ας μην προκαθορίζουμε τα θέλω μας λόγω της εμμονής μας για αναζήτηση συντρόφου και ας μην παραγκωνίζουμε τα θέλω μας για να συμβιβαστούμε με κάτι που έτσι τόσο ξεκάθαρα δεν μας ταιριάζει. Είναι εκπληκτικό να ζούμε αυτά που δεν περιμένουμε ποτέ δεν ξέρουμε που θα μας οδηγήσουν, αλλά όπως είναι κοινά γνωστό, το ταξίδι μας χαρίζει τις καλύτερες εμπειρίες και όχι ο προορισμός αυτός κάθε αυτός.
BY: World Prisoners

 

https://www.youtube.com/watch?v=oggJpNJLpmE (Love Always Comes as A Surprise) 

(Μονόγραμμα, Οδυσσέας Ελύτης) 

Κι ήμουν στο σκοτάδι. 

Και με είδε μια αχτίδα

Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της

κι εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι.

Πώς μ’ έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης,

πώς εγελάσαν τα πικρά μου χείλη!

Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν ότι

δεν είμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος,

κι ελύγισα σαν από τρυφερότη,

εγώ που μ’ είχε πέτρα κάνει ο πόνος.