ΕΑΥΤΟΣ-ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟΣ

                                           

  Οι περισσότεροι από μας, είχαμε μία άσχημη εμπειρία με τους αποχωρισμούς, είτε γιατί έπρεπε να αποχωριστούμε το αγαπημένο μας παιχνίδι, είτε το αγαπημένο μας μπλουζάκι, είτε έναν άνθρωπο.
  Ο αποχωρισμός σε κάποιους προκαλεί ένα σφίξιμο στο στομάχι, μια ανάγκη για φυγή ή δάκρυα που καταπιέζει μέσα του.  Αυτό το δέσιμο με αντικείμενα και ανθρώπους είναι ταυτόχρονα μια πηγή ευτυχίας, αλλά όταν πρέπει να τα αποχωριστείς νιώθεις να σου ξεριζώνουν ένα κομμάτι από μέσα σου και να μην μπορείς να αντιδράσεις. Μήπως το να δενόμαστε συναισθηματικά τελικά είναι ανάγκη της ψυχής μας για λίγη προσωρινή ευφορία και ταυτόχρονα τα παιχνίδια του μυαλού που μας δημιουργούν εμμονές; Όπως και να 'χει το να χάνεις κάτι επειδή επιβάλλεται σίγουρα δεν είναι ευχάριστο.
   Επιπρόσθετα, πριν λίγο είχα μια συζήτηση, στην οποία τέθηκε επί τάπητος, η σχέση με τον εαυτό μας, θα σκεφτείς τώρα και πώς σχετίζεται αυτό με τους αποχωρισμούς. Εντούτοις, ο αποχωρισμός δεν είναι τίποτα άλλο από έναν φόβο, μήπως πονέσει το 'εγώ'' μας χάνοντας κάτι απ' τη ζωή μας.  Δεν μπορούμε να κρατάμε κάτι αιώνια δίπλα μας, μένουμε στάσιμοι. Παράλληλα, αυτό δηλώνει, πως δεν μπορούμε να συμφιλιωθούμε απόλυτα με τον εαυτό μας, δηλαδή δεν είναι αναγκαίο να έχουμε κάτι ή κάποιον για να νιώθουμε ολοκληρωμένοι. Το μόνο που κρίνεται επιτακτικό είναι να αγκαλιάσουμε τον εαυτό μας, να τον αγαπήσουμε, είναι η μόνη αγκαλιά και παρηγοριά στις πιο δύσκολες και στις πιο όμορφες στιγμές μας, τα πάντα τα μοιραζόμαστε με τον εαυτό μας. Ακόμη, και τις πιο σκοτεινές μας σκέψεις τις μοιραζόμαστε με το ''εγώ'' μας. Κατά συνέπεια, αν έχουμε υπό έλεγχο αυτή τη σχέση, όλοι οι αποχωρισμοί θα είναι πιο ανώδυνοι , γιατί θα έχουμε κάποιον εκεί για μας. Κάποιος έλεγε η πιο δυνατή φιλία και η πιο δύσκολη συνάμα είναι με τον εαυτό μας. Μπορεί  να μας γιατρέψει και να μας καταστρέψει αν δεν την δαμάζουμε σωστά.
  Έτσι λοιπόν, ο αποχωρισμός είναι μία ιδέα που την αφήνουμε να μας καταπονεί και δεν την αντιμετωπίζουμε κατάματα. Συνακόλουθα, όπως έχει προαναφερθεί σε άλλες σκέψεις μου, υπάρχουν περαστικοί άνθρωποι ή πράγματα, συμπερασματικά ,λοιπόν, αυτός που έχουμε απ' τη μέρα της γέννησής μας, μέχρι τον θάνατο μας, η μόνιμη και σίγουρη συντροφιά μας, είναι ο ίδιος μας ο εαυτός.




Του εαυτού μου αδιάκοπα που μέμφεται τον εαυτό μου ( φράση από το ποίημα του Walt Whitman)

BY: WORLD PRISONERS

OI ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΙ

                                                 ΟΙ ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΙ  

Οι περαστικοί στη ζωή μας είναι πολλοί, άνθρωποι έρχονται, άνθρωποι φεύγουν, άλλοι για λίγο, άλλοι για πολύ. Και βέβαια, εμείς που τους δεχόμαστε με την πιο θερμή υποδοχή και τους αποχαιρετούμε το ίδιο θερμά γιατί μάθαμε να μη κρατάμε κακία, είμαστε , οι ίδιοι, εμείς , που τους εμπιστευτήκαμε όσο τίποτα άλλο. Μία φίλη, μου είχε πει πως οι πιο πολλοί περαστικοί απ τη ζωή σου θα είναι στις ηλικίες μεταξύ 18-22 ετών. Ίσως επειδή απομακρυνόμαστε δειλά - δειλά απ την εφηβεία και παύουμε να βρίσκουμε κοινά ενδιαφέροντα, ίσως γιατί δημιουργούνται αποστάσεις λόγω σπουδών, ίσως γιατί περνούσαμε καλά, αλλά βαρεθήκαμε. Εκατομμύριοι λόγοι να δικαιολογήσεις τους τυχαίους περαστικούς που παρέλασαν στη ζωή σου. Βέβαια, υπήρχαν και περαστικοί που αγάπησες, που δέθηκες ,που δημιούργησαν μαζί σου έναν δεσμό που έλεγες ''αποκλείεται να χαθούμε είμαστε δεμένοι'' χαχα!! Κι όμως εκεί καταλαβαίνεις ότι τελικά οι δεσμοί δεν είναι πάντα με ατσάλινες αλυσίδες. Αν ήταν έτσι θα ήμασταν δέσμιοι των διαπροσωπικών σχέσεων. Άλλωστε, οι δεσμοί βασίζονται στην ''αγάπη'', ''την εμπιστοσύνη'' και ''την ειλικρίνεια'' ή μήπως τελικά όχι; μήπως αφήνουμε τους περαστικούς να μπαινοβγαίνουν στη ζωή μας από συμφέρον; από τον φόβο μην μείνουμε μόνοι; Και μετά από όλες αυτές τις σκέψεις λες από μέσα σου, πάλι καλά που έχω και δύο-τρεις καλούς φίλους δίπλα μου, που δεν ήρθαν για συμφέρον, ήρθαν εκεί για μένα και μόνο, ήρθαν για να μείνουν , να αλληλοϋποστηριζόμαστε.
    Απ την άλλη, ο άνθρωπος σύμφωνα με τον Αριστοτέλη είναι φύσει κοινωνικό ον, Πώς ,λοιπόν, να πορευθεί στη  ζωή του μόνος του; Ακόμη και αν έχει συμφιλιωθεί με τον εαυτό του, φοβάται τους περαστικούς στη ζωή του και βολεύεται με τις μόνιμες φιλίες, νιώθει μία σιγουριά, ας πούμε ότι έχει συνοδοιπόρους για να αντιμετωπίσει τα επερχόμενα. Επιπλέον, έχω ακούσει σε διάφορες συζητήσεις να έχει ειπωθεί η εξής άποψη '' ήρθε στη ζωή μου τη στιγμή που ήμουν αδύναμη, με έκανε να νιώσω δυνατός/ δυνατή και μετά μη έχοντας κάτι άλλο να μου προσφέρει, έφυγε''. Άρα καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι μάλλον οι '' εφήμεροι δεσμοί'' είναι για το δούνε και λαβείν σε μία περίπλοκη κατάσταση.ή μήπως όχι; Γιατί, φυσικά, θα αναρωτηθείς, και πώς θα ξέρω αν είναι περαστικός ή τελικά μια δυνατή φιλία;
  Έτσι, τείνουμε στην άποψη ότι μάλλον οι περαστικοί είναι αναγκαίοι για να βρούμε αυτόν τον αληθινό δεσμό με κάποιον άνθρωπο. Αληθινό, ωστόσο, όπως ο καθένας τον ορίζει.


    Απόσπασμα από το ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη  (Αυτός που Σωπαίνει) 

Στὰ παλαιικὰ κρεβάτια
μὲ τὰ πόμολα στὶς τέσσερις ἄκρες
πλάγιασαν κι ὀνειρεύτηκαν
πολλοὶ περαστικοὶ αὐτοῦ τοῦ κόσμου
κι ὕστερα ἀποκοιμήθηκαν
γλυκεῖς κι ἀπληροφόρητοι
σὰν τοὺς νεκροὺς στὰ παλιὰ κοιμητήρια

Ὅμως ἐσὺ σωπαίνεις… 

ΒΥ: World Prisoners