ΣΑΝ ΣΚΑΝΤΖΟΧΟΙΡΟΙ
Βγάζουμε τα αγκάθια μας, τα αφήνουμε να δημιουργήσουν ένα σκληρό κέλυφος.
Να μην μας αγγίζει κανείς, και όποιος τολμάει, να πονάει και να φεύγει.
Να περπατάμε παράλληλα αλλά ποτέ μαζί, να αγκαθοχτυπιόμαστε,
αλλά να μην επιτρέπουμε ούτε μία λαβωματιά.
Να νιώθουμε αλλά να τρομάζουμε στην ιδέα να αποκαλύψουμε την βελούδινη πλευρά μας.
Μήπως, σπάσει κανένα αγκάθι και μειωθεί η προστασία μας.
Ντρεπόμαστε να δούμε την γύμνια μας, όχι του σώματος όχι.
Της ψυχής μας, φυσικά.
Την μοναξιά που μας περικλείει και είναι παγωμένη.
και ζεσταινόμαστε σε προσωρινές ιδεατές αγκαλιές.
Και μετά,τις ίδιες αγκαλιές τις πληγώνουμε ξανά και ξανά και ξανά.
Ώστε ο πόνος να τις κάνει να μας αφήσουν απότομα στο έδαφος.
Και σαν σκαντζόχοιροι να καλυφτούμε πάλι.
Και μετά τι;
μετά τα αγκάθια γυρίζουν προς τα μέσα, και αυτό-τραυματιζόμαστε.
ματώνουμε και προχωράμε, γιατί ο εγωισμός μας και η υπερηφάνεια μας
δεν μας αφήνει να δείξουμε ούτε τον πόνο μας.
και μένουμε να υποφέρουμε μόνοι και όλα αυτά γιατί;
για έναν φόβο που δεν ξεπεράσαμε ποτέ.
Για μία ανάμνηση που δεν αφήσαμε να μείνει στο παρελθόν.
Για όλα αυτά που δεν ξεπεράσαμε και μείναμε στάσιμοι.
Για όσους πιστέψαμε ότι δεν θα ήταν αντάξιοι των προσδοκιών μας.
Εκεί λοιπόν, αργά αργά συνεχίζουμε έναν δρόμο, μέχρι το τέλος,
έναν δρόμο με ένα φορτίο που δεν μοιραστήκαμε ποτέ.
Για πόσο ακόμα θα κρυβόμαστε κάτω από τα αγκάθια;
Για πόσο ακόμα δεν θα έχουμε ίχνος αγάπης να δώσουμε;
γιατί η αλήθεια είναι πως πάντα έχουμε, απλά ο εγωισμός δεν επιτρέπει να το αντιληφθούμε.
Μήπως να αποτινάξουμε την αγκαθωτή χαίτη μας και να βαδίζουμε με σύμμαχο και αντίπαλο τον εαυτό μας;
.....
Από το φόβο της εκδήλωσης
στο φόβο της ταπείνωσης,
στην ανάγκη της λύτρωσης
απ' όσα την πολεμάν.
(IRATUS- Ta λέμε το πρωί)
