ΜΙΑΣ ΝΥΚΤΟΣ ΣΚΕΨΕΙΣ
Η στιγμή που γυροφέρνω, στα σεντόνια τέσσερις το χάραμα, αδυνατώ να κοιμηθώ, αδυνατώ να αφήσω ελεύθερο το μυαλό μου, αδυνατώ να αναπνεύσω στον κόσμο σας, αδυνατώ να ανταπεξέρθω στην υποκρισία σας, αδυνατώ να γελάσω με τα αστεία σας, αδυνατώ να χαρώ με την ψεύτικη χαρά σας. Δεν μπορώ να γίνω άλλο πια το πιόνι των επιφανειακών σχέσεων σας, δεν θα μείνω να σας βλέπω να αγκαλιάζεστε και στις πλάτες σας να ετοιμάζεστε να καρφώσετε μαχαίρια, δεν θα είμαι μέρος της πιο ψυχοφθόρας παράστασής σας, δημιουργώ τάσεις φυγής και αφήνομαι μακριά στα όνειρά μου, στην αληθινή αγάπη που κρύβω μέσα μου, στην ειλικρίνεια που κατακλύζει το μυαλό μου. Σπάω τα δεσμά της δίκαιας αδικίας σας, απομακρύνομαι με ταχύτητα φωτός από ιδεατό πλαστικά φτιαγμένο κόσμο σας. Δεν θέλω να αντικρίζω πια μάτια με εικονική φροντίδα, δεν θέλω να έχω στη ζωή μου εισβολείς αναξιοπρέπειας και ανανδρίας. Μοιράζετε λέξεις και χαμόγελα, σαν πασατέμπο σε σπουργίτια, κανένα νόημα, καμία ουσία, ανακυκλώνεστε στον ίδιο τον φαύλο κύκλο της ανάγκη σας για αναγνωρισιμότητα, για ανταλλάγματα, για το φαίνεσθαι, χάσατε τον εαυτό σας, μόνοι σας το επιλέξατε, αλλάζετε τα πρόσωπα σας, αλλάζετε τις εκφράσεις σας, αλλά το ίδιο σαπισμένα κουφάρια είναι οι ψυχές σας, κρύβεστε πίσω από τα στεγανά που προστατεύουν την πιο κομπλεξική πλευρά σας. Δεν θα μείνω σε καμία άνιση μάχη, βλέπω καθαρά πως κάθε ελπίδα έχει χαθεί και κάθε ευκαιρία σας την πετάτε μακριά σαν ενοχλητικό χνούδι στο παλτό σας. Ψεκάζεστε με ένα σωρό αρώματα για να κρύψετε την δυσοσμία των πιο βρόμικων πράξεών σας. Αγαπάτε από συμφέρον, μισείτε όταν σας αγαπούν χωρίς να ζητούν καμία ελεημοσύνη. Εθίζεστε στα ψέματα και γίνονται ένα με το σάλιο σας, τόσο που τα πιστεύετε και εσείς οι ίδιοι. Τα μεγάλα σας λόγια, πραγματικοί θεατρίνοι, ρήτορες της δεκάρας, όλα αυτά στα μάτια μου μοιάζουν ένα τεράστιο μπαλόνι που δεν βλέπω την ώρα να κάνω τα χέρια μου καρφιά και να φανερώσω το πόσο φθηνοί είστε. Ξέρω όμως ποιος είναι ο φόβος σας, ποιο είναι αυτό που σας κάνει να σκύβετε το κεφάλι. Φοβάστε να αντικρίζετε ανθρώπους καθαρούς, αγνούς, αληθινούς και μη προσεγγίσιμους, τρέμετε στην ιδέα της καλοσύνης. Την εξοντώνετε σαν να είναι ζιζάνιο που σας λερώνει τους κήπους με τα σαρκοφάγα φυτά που έχετε καταντήσει να είστε. Αλλοιωμένοι και αλλοτριωμένοι βρίσκεστε στην αφάνεια και βγαίνετε στην επιφάνεια για να κατασπαράξετε την αγάπη.
Πόσο πολύ σας λυπάμαι, ταυτόχρονα όμως χαίρομαι ακόμα περισσότερο γιατί τα κοφτερά σας δόντια δεν διαπερνούν πλέον την δική μου πανοπλία, δεν είμαι ένας από σας και ούτε θα γίνω, θέλω να μείνω ελεύθερη, να συνεχίσω να αναπνέω μακριά σας αλλά ζωντανή ψυχή τε και σώματι.
Και θα το κάνω, γιατί αν κράτησα κάτι από σας είναι η επιμονή, με τη διαφορά ότι τη χρησιμοποιώ για να φθάσω ψηλά, κάθε μέρα και ένα σκαλί να περάσω την δική σας ατμόσφαιρα και να φθάσω στον αέρα της δικής μου ευτυχίας.
Καληνύχτα σας.
BY: WORLD PRISONERS
(Απόσπασμα από ένα αγαπημένο κομμάτι, F.F.C ''βαρέθηκα'')
βαρέθηκα και τη γνώμη που έχουν οι άλλοι για μένα μα το μυαλό μου αντέχει ακόμα και με σπασμένα τα φρένα βαρέθηκα όλους αυτούς που προσκυνάνε το χρήμα μόνοι χωρίς αντίδοτο σε ένα λάκκο με φίδια βαρέθηκα τους δήθεν φίλους που χτυπάνε πισώπλατα κρύβουν συνέχεια τη βρωμιά τους με χιλιάδες αρώματα μα πιο πολύ βαρέθηκα αυτούς που φανήκανε αχάριστοι εθιστήκανε στο ψέμα κι έτσι πάθανε εξάρτηση [...]
Βαρέθηκα να ψάχνω ένα νόημα να βρω με κακόγουστο αστείο να μοιάζει η ζωή που ζω κάποιοι θα πουν πως είναι ωραία κάποιοι άλλοι ίσως το αντίθετο βαρέθηκα ψάχνοντας το πιο ταιριαστό επίθετο κι αυτούς που δεν εκτίμησαν όταν δίπλα τους στάθηκα αυτούς δεν τους βαρέθηκα απλώς, μα τους σιχάθηκα
